Οι αρετές χάνονται μέσα στο συμφέρον, όπως οι ποταμοί στη θάλασσα...

Εκλογές, εκλογές, εκλογές...
Προεκλογικός πυρετός σε όλα τα μέτωπα...Και πανελλαδική κινητοποίηση!
Μέχρι και στον Σύλλογο Συνταξιούχων θάχουμε εκλογές σε ένα-δυο μήνες...!!
Λοιπόν...μερικές συμβουλές:
Ψυχραιμία, νηφαλιότητα και μακριά από φανατισμούς. Επίσης, λίγη φιλοσοφική ενατένιση γύρω από τα ανθρώπινα δεν βλάπτει. Αντίθετα, οδηγεί σε λελογισμένη δράση όσον αφορά τα οράματά μας αλλά και τα πιο απτά συμφέροντά μας...

Σας παρουσιάζουμε τον Λα Ροσφουκώ, τον μεγαλύτερο γνωμικογράφο όλων των εποχών. Άνθρωπο τόσο της δράσης όσο και της νοητικής διεργασίας:

Λα Ροσφουκώ - François de La Rochefoucauld  (1613-1680)
Αποφθέγματα

Αν φανερώνονταν τα κίνητρά μας, τότε θα ντρεπόμασταν για τις καλές μας πράξεις.

Η προσωπική ικανότητα κερδίζει τον σεβασμό των αληθινών ανδρών, η τύχη αυτόν του πλήθους.

Περηφανευόμαστε πως έχουμε ελαττώματα τα αντίθετα από τα πραγματικά μας: Όταν είμαστε αδύναμοι, καυχιόμαστε πως είμαστε πεισματάρηδες.

Ποτέ δεν ομολογούμε τα ελαττώματά μας παρά μονάχα από ματαιοδοξία.

Για τους περισσότερους ανθρώπους, δικαιοσύνη σημαίνει, απλά, ελπίδα για περισσότερες χάρες.

Δεν γίνεται κανείς γελοίος με τις ιδιότητες που έχει, αλλά με τις ιδιότητες που προσποιείται ότι έχει.

Οι πιο ενοχλητικοί ηλίθιοι είναι αυτοί που διαθέτουν πνεύμα.

Δεν θα έπρεπε να εκπλήσσεται κανείς με τίποτα εκτός από τη δυνατότητα να μπορεί ακόμα να εκπλήσσεται...

Οι πονηριές και οι προδοσίες οφείλονται αποκλειστικά σε έλλειψη ικανότητας.

Πώς έχουμε την αξίωση να κρατήσει το μυστικό μας ένας άλλος, αν δεν μπορούμε να το κρατήσουμε εμείς οι ίδιοι;

Η μεταμέλεια δεν είναι τόσο λύπη για το κακό που κάναμε, όσο φόβος για εκείνο που μπορεί να πάθουμε εξαιτίας του.

Πραγματικά αξιοπρεπής είναι αυτός που δεν καυχιέται για τίποτα.

Κανείς δεν αξίζει να επαινεθεί για την καλοσύνη του αν δεν έχει τη δύναμη να είναι κακός. Κάθε άλλη καλοσύνη είναι συνήθως οκνηρία και αδύναμη θέληση.

Εύκολα ξεχνάμε τα λάθη μας όταν είμαστε οι μόνοι που τα ξέρουμε.

Αν κρίνουμε την αγάπη από τα αποτελέσματά της, τότε μοιάζει περισσότερο με μίσος παρά με φιλία.

Μόνο στους μεγάλους ανθρώπους ταιριάζει να έχουν μεγάλα ελαττώματα.

Αν δεν είχαμε ελαττώματα, δεν θα αισθανόμασταν τόση ευχαρίστηση να τα παρατηρούμε στους άλλους.

Οι αρετές χάνονται μέσα στο συμφέρον, όπως οι ποταμοί στη θάλασσα.

Είναι πιο εύκολο να αγαπάμε αυτούς που μας μισούν παρά αυτούς που μας αγαπούν περισσότερο απ’ όσο θέλουμε.

Ποτέ δεν είναι κανείς τόσο ευτυχισμένος ή τόσο δυστυχισμένος, όσο φαντάζεται.

Αγαπούμε πάντα αυτούς που μας θαυμάζουν και δεν αγαπούμε πάντα αυτούς που θαυμάζουμε.

Όταν τα πάθη μας εγκαταλείπουν, κολακευόμαστε να πιστεύουμε ότι τα εγκαταλείπουμε εμείς.

Η τύχη και η ψυχική διάθεση κυβερνούν τον κόσμο.

Η σωματική εργασία μας απαλλάσσει από την ασχολία του μυαλού και αυτό είναι που κάνει τους φτωχούς ευτυχισμένους.

Για να πετύχεις, πρέπει να επωφελείσαι από οτιδήποτε σου τυχαίνει.

Το βασικό στοιχείο μιας καλής συζήτησης δεν είναι τόσο η εξυπνάδα, όσο η εμπιστοσύνη.

Στην κοινωνική μας ζωή, αρέσουμε συχνότερα για τα ελαττώματά μας παρά για τα προτερήματά μας.

Η άρνηση των επαίνων είναι επιθυμία να μας επαινέσουν διπλά.

Οι ηγεμόνες φτιάχνουν ανθρώπους όπως βγάζουν νομίσματα: Τους δίνουν ό,τι αξία θέλουν αυτοί, και ο κόσμος είναι υποχρεωμένος να τους δέχεται στην τρέχουσα τιμή τους και όχι στην πραγματική τους αξία.

Λίγοι ξέρουν να γερνούν.

Το πιο σίγουρο σημάδι πως κάποιος είναι γεννημένος με μεγάλα προσόντα είναι να είναι γεννημένος χωρίς φόβο.

Οι μεγάλες ψυχές δεν είναι εκείνες που έχουν λιγότερα πάθη και περισσότερες αρετές από τις κοινές ψυχές, αλλά εκείνες που έχουν μεγάλoυς στόχους.

Συχνά κάνουμε το καλό για να μπορέσουμε ασυγχώρητα να κάνουμε το κακό.

Η μετριοπάθεια των ευτυχισμένων ανθρώπων προέρχεται από τη γαλήνη που η καλοτυχία δίνει στην ψυχική τους διάθεση.

Οι γέροι αγαπούν να δίνουν καλές συμβουλές, για να παρηγορούνται που δεν είναι σε θέση να δίνουν κακά παραδείγματα.

Συγχωρούμε συχνά εκείνους που βαριόμαστε, αλλά δεν συγχωρούμε ποτέ αυτούς που μας βαριούνται.

Οποιοδήποτε πρόσχημα κι αν δίνουμε στις στεναχώριες μας, συχνά δεν είναι παρά το προσωπικό συμφέρον και η ματαιοδοξία που τις προκαλούν.

Το καλύτερο που έχει να κάνει όποιος δεν είναι σίγουρος για τον εαυτό του είναι να σωπαίνει.

Δεν έχουμε αρκετή δύναμη για να ακολουθούμε το δικό μας τρόπο σκέψης μέχρι το τέλος.

Η αξία των ανθρώπων έχει την εποχή της, ακριβώς όπως και τα φρούτα.

Έκαναν την ταπεινοφροσύνη αρετή για να περιορίσουν τις φιλοδοξίες των ισχυρών και να παρηγορήσουν τους μέτριους για την κακή τους τύχη και τα λίγα προτερήματα.

Δεν βρίσκουμε τους ανθρώπους γνωστικούς, εκτός από αυτούς που συμφωνούν με τη γνώμη μας.

Προτιμούμε να κακολογούμε τον εαυτό μας παρά να μην μιλούμε καθόλου γι’ αυτόν.

Αν και οι άνθρωποι κολακεύονται για τις μεγάλες τους πράξεις, συχνά αυτές δεν είναι τα αποτελέσματα ενός μεγάλου σχεδίου, αλλά της τύχης.

Κάλλιο να ξοδεύουμε το μυαλό μας στο να υπομένουμε τις ατυχίες που μας βρίσκουν παρά στο να προβλέπουμε εκείνες που μπορεί να μας βρουν.

Υπάρχουν άνθρωποι που τους αναδεικνύουν τα ελαττώματά τους κι άλλοι που τους αδικούν τα προτερήματά τους.

Ούτε τον ήλιο ούτε το θάνατο μπορεί κανείς να ατενίσει.

Η μετριοφροσύνη των ανθρώπων στο απόγειο της επιτυχίας τους, είναι μια επιθυμία να φαίνονται πιο μεγάλοι από την τύχη τους.

Υποσχόμαστε ανάλογα με τις ελπίδες μας και εκτελούμε ανάλογα με τους φόβους μας.

Η υπερβολική βιασύνη να ανταποδώσουμε μια χάρη είναι κι αυτό ένα είδος αχαριστίας.

Το να παριστάνεις τον σπουδαίο στον εαυτό σου είναι τόσο σημαντικό όσο γελοίο είναι να παριστάνεις τον σπουδαίο στους άλλους.

Η φύση δίνει την αξία και η τύχη την βάζει σε ενέργεια.

Τα περισσότερα από τα λάθη μας είναι πιο συγχωρητέα από τα μέσα που χρησιμοποιούμε για να τα συγκαλύψουμε.

Μεγαλύτερες αρετές χρειάζονται για να αντεπεξέλθει κανείς στην καλή τύχη παρά στην κακή.

Τίποτε δεν μας εμποδίζει τόσο πολύ να είμαστε φυσικοί, όσο η επιθυμία να είμαστε φυσικοί.

Δεν υπάρχουν γεγονότα τόσο δυσάρεστα που ένας επιτήδειος να μην μπορεί να βγάλει κάποιο όφελος από αυτά, ούτε τόσο ευνοϊκά, που ένας ανόητος να μην μπορεί να τα μετατρέψει σε ζημιά του.

Αυτό που κάνει ανυπόφορη τη ματαιοδοξία των άλλων είναι ότι πληγώνει τη δική μας.

Η υποκρισία είναι τα λύτρα που πληρώνει η αμαρτία στην αρετή.

Ο εγωισμός υποφέρει περισσότερο από την καταδίκη των γούστων μας παρά των απόψεών μας.

Η αληθινή ευγλωττία συνίσταται στο να λέει κανείς όλα όσα πρέπει και μόνον όσα πρέπει.

Η ιδιοσυγκρασία που χαρίζει ταλέντο για μικροπράγματα είναι αντίθετη από εκείνη που χρειάζεται για να έχεις ταλέντο για τα μεγάλα.

Η πλάνη των φιλαργύρων είναι ότι θεωρούν τον χρυσό και τον άργυρο αγαθά, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά τα μέσα για την απόκτηση αγαθών.

Η αρετή δεν θα πήγαινε τόσο μακριά, αν δεν της κρατούσε συντροφιά η ματαιοδοξία.

Μιλάει κανείς λίγο, όταν η ματαιοδοξία δεν τον αναγκάζει να μιλά.

Η σοφία μας δεν είναι λιγότερο στο έλεος της τύχης από την περιουσία μας.

Η ευπρέπεια είναι ο πιο ασήμαντος από όλους τους κανόνες, και εκείνος που τηρούμε περισσότερο.

Δεν υπάρχει λιγότερη ευγλωττία στη φωνή, στα μάτια και στον αέρα του ανθρώπου από ό,τι στην επιλογή των λέξεων.

Φαίνεται πως είναι ο Διάβολος που έβαλε επίτηδες την τεμπελιά στα όρια πολλών αρετών.

Το να επαινείς τους ηγεμόνες για αρετές που δεν έχουν είναι σαν να τους βρίζεις ατιμώρητα.

Οι πράξεις μας φαίνεται να έχουν κι αυτές το καλό τους ή το κακό τους αστέρι, στο οποίο οφείλουν ένα μεγάλο μέρος από τον έπαινο ή την κατακραυγή που προκαλούν.

Η φιλαργυρία είναι πιο αντίθετη στην οικονομία από τη γενναιοδωρία.

Όλοι οι άνθρωποι είναι εξίσου αλαζόνες και υπάρχει διαφορά μόνο στον τρόπο που ο καθένας δείχνει την αλαζονεία του. 

Πηγή
http://yannisstavrou.blogspot.com

3. Επίκαιρα ερωτήματα για την Ευρωπαϊκή κρίση / παρακμή...

Ας είμαστε ανοιχτοί σε όλες τις απόψεις, τις κριτικές, τα ιστορικά γεγονότα, απ' όπου κι αν προέρχονται...
Ακριβώς εκεί, ανάμεσα στις γραμμές, τις αντιφάσεις και τις αμφισβητήσεις, ακόμα και των δικών μας πιστεύω, θα βρίσκεται η αλήθεια...

H ευρωπαϊκή οικονομική κρίση ως εργαλείο μετασχηματισμού και οι δυνατές απαντήσεις
 (και η ειδικότερη περίπτωση της ελληνικής κρίσης-καταστροφής)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

'Εξη χρόνια μετά το ξέσπασμα της μεγάλης χρηματοπιστωτικής και οικονομικής κρίσης του 2008-09, κανένα από τα θεμελιώδη αίτια που την προκάλεσαν δεν αντιμετωπίστηκε. Αντίθετα, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οι θεσμοί της ΕΕ ενέτειναν ακριβώς τις πολιτικές «απελευθέρωσης»  που είναι στη ρίζα της κρίσης, «φιλελευθεροποιώντας» περαιτέρω μια πλήρως «απορρυθμισμένη» οικονομία.
Η κρίση του 2008 οφείλεται στις επί δεκαετίες διαρκείς «απελευθερώσεις» και «αποφορολογήσεις» του κεφαλαίου, ιδίως της χρηματιστικής του πτέρυγας, που έφτασε να υφαρπάξει εμμέσως (δια των παραγώγων αλλά και της επιβολής μονεταριστικών κανόνων, όπως στο ευρώ) την εθνική, κρατική λειτουργία της έκδοσης χρήματος, αλλά και συγκροτείται ταυτόχρονα σε υπερεθνική πολιτική δύναμη, όπως το «παγκόσμιο κόμμα» της Goldman Sachs, στελέχη της οποίας τοποθετήθηκαν σε όλη την κλίμακα των κυβερνητικών και υπερεθνικών θεσμών σε Ευρώπη και Αμερική. Ο ιστορικά πρωτοφανής έλεγχος των  παγκόσμιων ΜΜΕ και των εξαγορασμένων «διανοουμένων», πανεπιστημιακών κλπ. από τη ολιγαρχία του χρήματος θέτει ταυτόχρονα τις βάσεις ενός παγκόσμιου ολοκληρωτισμού.

Η γιγάντωση του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους χρησιμοποιήθηκε επί δεκαετίες για να συγκαλύψει τα οικονομικά και κοινωνικά αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης, ενός συστήματος πλήρως απελευθερωμένης παγκοσμίως μεταφοράς κεφαλαίων και εμπορευμάτων, αλλά και των δραστηριοτήτων του χρηματιστικού κεφαλαίου. Με το ξέσπασμα της κρίσης το όπλο του χρέους και η απειλή της χρεωκοπίας χρησιμοποιούνται πλέον για να γίνει αποδεκτή η μαζική πτώση των κοινωνικών στάνταρτς στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.

Κυβερνήσεις και ευρωπαϊκοί θεσμοί αρνήθηκαν να κάνουν (εννοείται «υγιή») αντικυκλική παρέμβαση στην οικονομική συγκυρία, προσέθεσαν και άλλα χρέη στα ήδη υπέρογκα ιδιωτικά και δημόσια χρέη της Ευρώπης, αύξησαν περαιτέρω την κοινωνική ανισότητα και τη φτώχεια στην ήπειρο. Σε μερικές χώρες-"πιλότους", όπως η Ελλάδα, κατεδάφισαν ριζικά το κοινωνικό κράτος και υπονόμευσαν εξίσου ριζικά τη δημοκρατία, εγκαθιστώντας μια βαθιά άνιση έως αποικιακή σχέση στο ίδιο το εσωτερικό της ΕΕ. Το ελληνικό πρόγραμμα δεν είναι κάποιο λάθος ή υπερβολή – γιατί τότε θα το διόρθωναν. Είναι ο εμβρυουλκός του μεγάλου μετασχηματισμού της ηπείρου, με τρόικες που θα κυβερνάνε ή κυβερνήσεις που θα κάνουν τα ίδια φοβούμενες ότι θα έρθουν οι τρόικες. Η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει ποτέ από το πρόγραμμα, εκτός αν αποφασίσει να κάνει την νεώτερη «έξοδο του Μεσολογγίου».

Ευρώπη: προς τον Τρίτο Κόσμο

Επί μισό αιώνα, το μεγάλο επιχείρημα της Δύσης απέναντι στον «σοβιετικό κομμουνισμό» ήταν η "ευτυχία", το υψηλό βιοτικό επίπεδο, η ασφάλεια και οι ελευθερίες του «δυτικού πολίτη και καταναλωτή». Ο τρίτος κόσμος καλούνταν να ακολουθήσει το παράδειγμα των ανεπτυγμένων δυτικών χωρών και όχι βέβαια του κομμουνισμού για να ανεβάσει το επίπεδό του προσεγγίζοντας σταδιακά το επίπεδό της Δύσης.

'Ηδη, με την πτώση του «σοβιετικού κομμουνισμού», το 1989-91, μεγάλα τμήματα του πρώην «σοσιαλιστικού κόσμου» κατρακύλησαν στον «τρίτο κόσμο». Στη θέση του τείχους του Βερολίνου υψώθηκε στην Ευρώπη ένα αόρατο αλλά ακόμα ψηλότερο Τείχος του Χρήματος. Οι κάτοικοι της Ανατολικής Ευρώπης γνώρισαν μια πολύ σημαντική απώλεια των κοινωνικών τους κατακτήσεων και, σε μερικές περιπτώσεις, όπως π.χ. στη Μολδαβία, την Ουκρανία, τα Βαλκάνια, μια άνευ προηγουμένου κοινωνική καταστροφή, περνώντας, από μια δήθεν «προλεταριακή» δικτατορία σε μια μαφιόζικη, ολιγαρχική δήθεν «δημοκρατία».

Μετά την έκρηξη της οικονομικής κρίσης, το 2008-09, για πρώτη φορά στην ιστορία, το ζήτημα του τρίτου κόσμου αντιστράφηκε. Δεν αναζητούνται τώρα τρόποι σταδιακής προσέγγισης του «τρίτου» προς τον «πρώτο» κόσμο, προς το επίπεδο ευημερίας και ελευθεριών του, όπως γινόταν, ή τουλάχιστο λεγόταν, μεταξύ 1945 και 1991. Το ζήτημα που τίθεται τώρα είναι πως, εν ονόματι της «ανταγωνιστικότητας», θα προσεγγίσουν σταδιακά οι αναπτυγμένες δυτικές χώρες τα κοινωνικά και πολιτικά στάνταρτς του «Τρίτου Κόσμου». Οι δυνάμεις του κεφαλαίου, ιδίως του χρηματιστικού, και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι απαιτούν από τους ευρωπαϊκούς λαούς να εγκαταλείψουν τα σημαντικότερα κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά τους επιτεύγματα. Ο μηχανισμός του Χρέους και οι «Τρόικες» των Πιστωτών, που αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση ολόκληρων χωρών, τείνουν να στερήσουν κάθε ουσίας τους ακόμα δημοκρατικούς τυπικά κρατικούς και πολιτικούς θεσμούς της Ευρώπης, μεγάλο «καύχημα» της Δύσης κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και της αντιπαράθεσης με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Ακόμα όμως κι εκεί που δεν έχουν τοποθετηθεί «Τρόικες», κοινοβούλια και κυβερνήσεις είτε είναι άμεσα εξαρτημένα από το Χρήμα, είτε νομοθετούν και δρουν υπό τη Δαμόκλειο Σπάθη του χειραγωγημένου «αυτοματισμού» των «Αγορών», της παγκόσμιας «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», των μεγάλων οικογενειών του Πλούτου που υποκαθιστούν τώρα τους βασιληάδες της εποχής πριν από τη Γαλλική Επανάσταση.

Πιο πίσω από τη Γαλλική Επανάσταση

Η κατάσταση που έχει σήμερα προκύψει στην Ευρώπη συνιστά τη σοβαρότερη απειλή που εμφανίστηκε, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και την ήττα του φασισμού, κατά του βιοτικού επιπέδου, της λαϊκής κυριαρχίας, των κοινωνικών, αλλά επίσης και των πολιτικών, ανθρώπινων και εθνικών δικαιωμάτων που απολαμβάνουν  οι Ευρωπαίοι πολίτες. 'Όχι μόνο δεν αντιμετωπίστηκε η οικονομική και κοινωνική κρίση, που απειλεί τώρα να επανέλθει πολύ δριμύτερη από το 2008-09, αλλά χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται η ίδια η κρίση, σε συμφωνία με την κλασική νεοφιλελεύθερη «στρατηγική του σοκ», εναντίον των ευρωπαϊκών λαών και των επιτευγμάτων τους. Οι χώρες της ευρωπαϊκής «περιφέρειας», η μισή Ευρώπη στην πραγματικότητα, γνωρίζουν άνευ προηγουμένου οικονομική οπισθοδρόμηση. Στην περίπτωση της Ελλάδας, χώρας-πειραματόζωου για όλη τη ήπειρο, η οικονομική και κοινωνική καταστροφή που συντελέσθηκε ήδη, μετρούμενη με την πτώση του ΑΕΠ και την αύξηση της ανεργίας, αλλά και όλους τους δείκτες του συστήματος περίθαλψης, ασφάλισης, εκπαίδευσης, εθνικής άμυνας της χώρας, ως αποτέλεσμα της αποικιακής διακυβέρνησης από μια τρόικα πιστωτών και ενός οργουελιανού προγράμματος δήθεν «διάσωσης» ξεπέρασε ακόμα και τα σημαντικότερα ιστορικά προηγούμενα στην ιστορία του καπιταλισμού, αυτά δηλαδή του Μεγάλου Κραχ στις Ηνωμένες Πολιτείες και της δημοκρατίας της Βαϊμάρης στη Γερμανία την περίοδο πριν από την άνοδο του Χίτλερ (1929-33). Σε μια παγκόσμια κατάταξη που έκανε το ΒΒC, αναγκάστηκε να προστρέξει στη Λιβερία και το Τατζικιστάν στις πρόσφατες πολεμικές περιόδους, για να βρει ταχύτερη πτώση από την ελληνική.

'Όλα αυτά μάλιστα συνέβησαν χωρίς η Ελλάδα να οδηγηθεί τουλάχιστον σε μια μείωση του υπέρογκου δημόσιου χρέους της το οποίο αντιθέτως αυξήθηκε κατά σχεδόν 50% ως ποσοστό του ΑΕΠ, μεταξύ 2010 και 2014, ή σε μια βελτίωση της ανταγωνιστικότητας ή της λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού ή της οικονομίας της, που είναι σήμερα σε πολύ χειρότερη κατάσταση από το 2010. Πιο σημαντικές από τις υλικές ήταν όμως οι ηθικές απώλειες στην ελληνική περίπτωση, η προσπάθεια δηλαδή να «τσακιστεί», με μεθόδους που θυμίζουν Κάφκα, η αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση του ελληνικού λαού, θεμέλιο του δημοκρατικού αιτήματος στη νεώτερη εποχή.

Η σκιά του νέου ολοκληρωτισμού

Στην πραγματικότητα, αυτό που συνέβη στην Ευρώπη μετά το 2009-10 ήταν ότι μια συμμαχία των ανώτερων τάξεων της «Ευρω-Γερμανίας» και της παγκόσμιας «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», με τη συνδρομή θεσμών όπως το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η ευρωπαϊκή Κομισιόν, και με εξέχοντα ρόλο τόσο της γερμανικής κυβέρνησης, όσο και της Goldman Sachs, χρησιμοποίησαν την κρίση για να επιτεθούν στις βασικές κατακτήσεις των ευρωπαϊκών λαών μετά τη νίκη επί του φασισμού, το 1945, αν όχι για να βάλουν τις βάσεις για την ανατροπή των κατακτήσεων του Διαφωτισμού και των μεγάλων ευρωπαϊκών επαναστάσεων. Δεν είναι μόνο ή κυρίως οι όποιες υλικές απώλειες. Είναι κυρίως μια μείζων ηθική και πολιτιστική «αντεπανάσταση» που θέλει να καταστρέψει στους ευρωπαϊκούς λαούς την αυτοπεποίθηση, την πίστη τους ότι μπορούν να κυβερνήσουν τον εαυτό τους, αντί να κυβερνώνται από τερατώδεις και παράλογες, σκοταδιστικές και ολοκληρωτικές δυνάμεις ενός Χρήματος όλο και λιγότερο σχετιζόμενου με την αξία, την παραγωγή, την κοινωνία και τον 'Ανθρωπο. Αν ένα τέτοιο σχέδιο δεν συναντήσει σύντομα μεγάλες λαϊκές αντιστάσεις, κινδυνεύει να μας οδηγήσει σε μια νέα, εξαιρετικά επικίνδυνη μορφή μεταμοντέρνου ολοκληρωτισμού, όπως αυτή που περιγράφουν στα βιβλία τους συγγραφείς όπως ο Ζαμιάτιν, ο Χάξλευ, ο 'Οργουελ ή ο Κάφκα.

Οι «Αγορές» και, πίσω τους, όσοι ελέγχουν το μεγάλο χρηματιστικό κεφάλαιο θέτουν τους ευρωπαϊκούς λαούς ενώπιον των ενδεχομένων κινδύνων είτε να εξαναγκαστούν σε υποταγή σε μια Ευρωπαϊκή 'Ενωση που μετατρέπεται  σε υπο-δομή μιας ολοκληρωτικής «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», είτε να αντιμετωπίσουν ξεχωριστά  ο καθένας και από θέση αδυναμίας και ανισότητας την επίθεση των αγορών.

Πόλεμος με τη Ρωσία

Παράλληλα με τις οικονομικές εξελίξεις και τους «πολέμους χρέους» στην Ευρώπη, μια συμμαχία νεοσυντηρητικών (των πιο εξτρεμιστικών δυνάμεων δηλαδή του διεθνούς κατεστημένου, άμεσα υπεύθυνων για τους πολέμους, το χάος και την καταστροφή όλου σχεδόν του αραβικού κόσμου) και μιας πτέρυγας του «βαθέος κράτους» των ΗΠΑ (Μπρζεζίνσκι) συνέβαλε, με πρωτοφανείς επεμβάσεις στα εσωτερικά της Ουκρανίας, στη φωτιά ενός εμφυλίου πολέμου στο κέντρο της Ευρώπης, διαταράσσοντας τις σχέσεις της δυτικής Ευρώπης με τη Ρωσία κατά τρόπο πρωτοφανή ακόμα και για τα δεδομένα του Ψυχρού Πολέμου. Πρέπει να γυρίσουμε στην κρίση του Βερολίνου για να ξαναβρούμε μια τόσο εχθρική ατμόσφαιρα στην ήπειρο. Επί Στάλιν, Χρουστσώφ και Μπρέζνιεφ τα δυτικά κράτη είχαν γενικά καλύτερες σχέσεις με τη Ρωσία από ότι έχουν σήμερα! Τα μεγάλα ευρωπαϊκά ΜΜΕ, στα χέρια επίσης μιας χρηματιστικής ολιγαρχίας, εξαπέλυσαν μια υστερική καμπάνια εναντίον της Μόσχας που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις χειρότερες σελίδες προπαγάνδας του Ψυχρού Πολέμου και που αντανακλά την τόσο μεγάλη και επικίνδυνη υποχώρηση της δημοκρατίας στις κοινωνίες μας. 'Οσο για τον κίνδυνο μιας πυρηνικής αναμέτρησης, αν και παραμένει βασικά χαμηλός, είναι πάντως τώρα ο υψηλότερος μετά το 1989.

Από την εποχή που ο Πρόεδρος Ντε Γκωλ μιλούσε για μια Ευρώπη «από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια» και ο Καγκελλάριος Βίλλυ Μπράντ υιοθετούσε την περίφημη Οστπολιτίκ, από την εποχή ακόμα που Σιράκ, Σρέντερ και Πούτιν ενωνόντουσαν εναντίον του πολεμικού τυχοδιωκτισμού των ΗΠΑ στο Ιράκ,  η συνεννόηση Δύσης και Ανατολής στην Ευρώπη υπήρξε η βασικότερη προϋπόθεση της ευρωπαϊκής ευημερίας και ανεξαρτησίας. Αντίθετα, οι πόλεμοι χρέους στο εσωτερικό της ΕΕ, ο θερμός εμφύλιος στην Ουκρανία, ο ψυχρός πόλεμος με τη Ρωσία ως μόνο δυνατό αποτέλεσμα θα έχουν, εφόσον συνεχιστούν και κλιμακωθούν, την εμπέδωση της κυριαρχίας εξωτερικών δυνάμεων στην Ευρώπη, όπως συνέβη και στο παρελθόν με τον πρώτο και δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Οι κλιμακούμενες ενδο-ευρωπαϊκές συγκρούσεις σε συνδυασμό με την επίθεση κατά του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, της σημαντικότερης κατάκτησης του ευρωπαϊκού πολιτισμού, όπως και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας ανοίγουν τον δρόμο σε μια Ευρώπη κυριαρχούμενη από τις δυνάμεις του Χρήματος και των ΗΠΑ.

Ευρωπαϊκή παρακμή

Ενώ συμβαίνουν αυτά, οι κυρίαρχες δυνάμεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, του συνδικαλισμού και των κοινωνικών κινημάτων, αλλά και ευρύτερα, οι πολιτικές δυνάμεις που εκπροσώπησαν ιστορικά ρεύματα μιας σχετικής ευρωπαϊκής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας, όπως ήταν ο γαλλικός γκωλισμός στην εποχή του, ή και ενσωμάτωσαν κάποια στοιχεία κοινωνικής παράδοσης, μοιάζουν να έχουν εισέλθει από μακρού σε περίοδο βαθειάς παρακμής είτε υποτασσόμενες στο Χρήμα, είτε αδυνατώντας να διαγράψουν μια οποιαδήποτε αποτελεσματική στρατηγική, περιοριζόμενες απελπιστικά σε ένα εθνικό πλαίσιο που είναι σχετικά και πάντως μακροχρόνια ανεπαρκές για να αντιμετωπισθούν οι δυνάμεις μιας χρηματιστικής ολιγαρχίας που διαθέτει ολοκληρωμένη περιφερειακή και παγκόσμια στρατηγική και μέσα. Αυτή άλλωστε είναι και η βασικότερη αδυναμία της προσέγγισης των δυνάμεων της άκρας, «ριζοσπαστικής» δεξιάς, που συχνά οικειοποιείται στις μέρες μας δημαγωγικά τις έννοιες του 'Εθνους και του Λαού και που υποστηρίζει ότι είναι δυνατό να βρεθεί αποκλειστικά εθνική λύση στα προβλήματα που θέτει η διεθνής επίθεση του Χρήματος, των Αγορών, σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει μία χώρα ή μία ομάδα χωρών που πιέζεται η ίδια σε βαθμό ανυπόφορο να επιδιώξει μια άμεση «εθνική» λύση. Σημαίνει όμως ότι δύσκολα μπορούμε βάσιμα να ελπίσουμε σε μια μόνιμη και βιώσιμη αντιστροφή της κατάστασης μακροχρόνια «σε μια και μόνη χώρα», παρά μόνο στο επίπεδο τουλάχιστο αρκετών ευρωπαϊκών χωρών.

'Όλα αυτά επέβαλαν εδώ και καιρό ένα πολύ καλύτερο συντονισμό των δυνάμεων που θέλουν όντως να αντιταχθούν σε αυτήν την πρωτοφανή επίθεση κατά του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μοιάζουμε όμως, δυστυχώς, να βρισκόμαστε ακόμα σε μια κατάσταση όχι πολύ καλύτερη από τα πρώτα χρόνια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το μεγαλύτερο τμήμα του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κινήματος υπέκυπτε στις πολεμοχαρείς σειρήνες και ψήφιζε με ενθουσιασμό τις πολεμικές δαπάνες. Τότε, μόνο μια φούχτα σοσιαλιστές, που είχαν παραμείνει πιστοί στην πολιτική της ειρήνης συναντήθηκαν στις ιστορικές διασκέψεις του Τσίμερβαλντ, του Κένταλ και της Στοκχόλμης για να αντιταχθούν στην ανθρωποσφαγή. Τότε υπετάγησαν στον μιλιταρισμό των καπιταλιστικών κυβερνήσεων, σήμερα, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών δυνάμεων της ηπείρου έχουν υποταγεί στην Αυτοκρατορία του Χρήματος, καθιστώντας επιτακτική ανάγκη να ξανασυναντηθούν το ταχύτερο και να συντονίσουν τη δράση τους, ενόψει των ταχέως επερχόμενων κρίσεων, οι δυνάμεις που αντιτίθενται σε αυτή την πορεία, επιχειρώντας να συντονίσουν τη δράση τους, να εργασθούν για τη διαμόρφωση μιας ευρωπαϊκής εναλλακτικής στη φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και στον «καπιταλισμό της καταστροφής», για να δώσουν κουράγιο στους λαούς που δέχονται την αιχμή της επίθεσης του χρηματιστικού ιδίως κεφαλαίου.

Ανάγκη ενός «μεταβατικού προγράμματος»

Ήδη, τον Οκτώβριο του 2011, μια πλειάδα προσωπικοτήτων από την Ευρώπη, ανάμεσά τους ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μανώλης Γλέζος και ο Αλέξης Τσίπρας από την Ελλάδα απηύθυναν μια έκκληση διαλόγου και συνεργασίας των δυνάμεων και προσώπων που ενδιαφέρονται να απαντήσουν ενεργά στην επίθεση των «αγορών» στην ήπειρό μας. Δυστυχώς, αυτή η έκκληση έμεινε, με μεγάλη ευθύνη της ηγεσίας των ελληνικών «αντιμνημονιακών» δυνάμεων που θα περίμενε κανείς να είναι οι πιο ενεργές, χωρίς συνέχεια, «ντουφεκιά στον αέρα», κάτι που μπορεί να πληρώσει αύριο πάρα πολύ ακριβά ο ελληνικός λαός. Η διακοπή της μνημονιακής, αποικιακής διακυβέρνησης της χώρας προϋποθέτει σοβαρότατη προετοιμασία, όπως και ευρύτατη αναζήτηση και σύμπηξη συμμαχιών, εντός και εκτός Ε.Ε., σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, με όλους τους τύπους επιχειρημάτων. Συνεπάγεται ρήξη με ισχυρά κέντρα της παγκόσμιας εξουσίας. Θα ήταν ασφαλώς προτιμότερο για τη χώρα να μπορούσε να αποφύγει μια τέτοια ρήξη, αλλά δεν θα επιβιώσει αν δεν την αποτολμήσει. 'Ένα από τα μεγάλα όπλα που διαθέτει εν δυνάμει είναι ότι μπορεί να εκφράσει πολύ ευρύτερες ανάγκες των ευρωπαϊκών κοινωνιών και των γεωπολιτικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον από τη διατήρηση των κάπως ανεξάρτητων και κυρίαρχων κρατών της Ελλάδας και της Κύπρου στην ανατολική Μεσόγειο. Δυστυχώς όμως, μέχρι τώρα, ουδείς έχει ετοιμαστεί να τα χρησιμοποιήσει.

Δεν αρκούν εξάλλου οι ορθές κατά τα άλλα πολεμικές κατά της «λιτότητας». Πρώτον διότι δεν πρόκειται για «λιτότητα», τουλάχιστο στην περίπτωση της ευρωπαϊκής περιφέρειας και ιδίως της Ελλάδας – και μόνο η χρήση του όρου συνιστά εξωραϊσμό της ασκούμενης εγκληματικής πολιτικής. Εδώ πρόκειται για καταστροφή των όρων αναπαραγωγής του κοινωνικού σχηματισμού, για «γενοκτονία», για «ολοκαύτωμα», για κατάργηση της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, του έθνους-κράτους που δεν αντικαθίσταται από μια υπερεθνική δημοκρατικά οργανωμένη εξουσία, αλλά από τη δικτατορία των αγορών.

Δεύτερο και σπουδαιότερο, η διεκδίκηση διακοπής της «λιτότητας» συνιστά ουσιαστικά μια «συνδικαλιστικού» τύπου διεκδίκηση, όταν δεν συνοδεύεται από την διεκδίκηση σημαντικής αλλαγής του τρόπου οργάνωσης και της ΕΕ και του συστήματος της «παγκοσμιοποίησης» (ΠΟΕ, υπερεθνικοί οργανισμοί κλπ.). 'Οσοι περιορίζουν τη σύγκρουση μόνο στη «λιτότητα» αφενός δεν αμφισβητούν το όλο σύστημα της παγκοσμιοποίησης και την ευρωπαϊκή του πραγμάτωση («Ευρωπαϊκή 'Ενωση»), αφετέρου δεν θα αποσπάσουν ούτε τη διακοπή της λιτότητας, που αποτελεί, σε μεγάλο βαθμό, και αποτέλεσμα του τρόπου λειτουργίας του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και συνειδητή επιδίωξη των δυνάμεων που επικρατούν σε αυτό. 'Όταν εξισώνεις π.χ. τις ανταλλαγές μεταξύ χωρών με μισθούς τριών χιλιάδων και διακοσίων ευρώ, αναγκαστικά σπρώχνεις τις αμοιβές εργασίας των δυτικών στα τριτοκοσμικά επίπεδα, όχι το αντίστροφο, όταν εξισώνεις δραστηριότητες και χώρες που επιτίθενται στο περιβάλλον με δραστηριότητες και χώρες που το σέβονται, εκ των πραγμάτων οδηγείσαι σε γενική πτώση των οικολογικών στάνταρτς, όταν δημιουργείς τη δυνατότητα τεραστίων υπερκερδών μέσω των χρηματιστικών λειτουργιών, οδηγείς σε παρακμή ή μετανάστευση παραγωγικών δραστηριοτήτων, για να δώσουμε μερικά παραδείγματα.

Για να υπάρξει αποτελεσματική αντίσταση και στη λιτότητα και σε όλα τα υπόλοιπα χρειάζεται η σύμπηξη ενός μεγάλου ευρωπαϊκού λαϊκού μετώπου και η επεξεργασία ενός συνεκτικού μεταβατικού προγράμματος, που να διαγράφει μια εναλλακτική πορεία για την Ευρώπη και να αντιμετωπίζει τα φλέγοντα ζητήματα μιας ενδεχόμενης επιστροφής σε μια (νέα όμως) μορφή κεϋνσιανισμού, την εισαγωγή στοιχείων προστατευτισμού, μια συζήτηση για μια διαφορετική μορφή ευρωπαϊκής ενοποίησης, αλλά και για την επαναφορά του ελέγχου του χρήματος από τα κράτη και όχι των κρατών από το χρήμα. Δεν θα υπάρξει εξάλλου δημοκρατική λύση στην ευρωπαίκή και παγκόσμια κρίση χωρίς κάποια μορφή «Σεισάχθειας», που να πλήξει κυρίως τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, πραγματικούς «καρκίνους» σήμερα της παγκόσμιας κοινωνίας. 'Ηρθε άλλωστε ο καιρός να συζητηθεί το ποιες μπορούν να είναι οι προοπτικές και το είδος της «ανάπτυξης», αλλά και ο «πολιτισμός» του 210υ αιώνα, όπως και μια πολυπολική πολιτική οργάνωση του πλανήτη.

Είναι κρίμα ότι μέχρι τώρα οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις που είδαν να διευρύνεται τόσο πολύ η επιρροή τους λόγω της αντίθεσης στο Μνημόνιο όπως και οι επιστήμονες και διανοούμενοι της χώρας δεν είχαν σχεδόν καμιά συμβολή στους προβληματισμούς που αναφέραμε. Χωρίς επαρκή εθνική και ευρωπαϊκή στρατηγική, ο ελληνικός λαός κινδυνεύει με νέες και μεγαλύτερες καταστροφές.

Αν η Ευρώπη αποτύχει, αν οι λαοί, οι πολιτικοί, οι διανοούμενοί της, δεν μπορέσουν να ορθώσουν ένα τείχος αντίστασης στον επελαύνοντα ολοκληρωτισμό των αγορών, τότε είναι πολύ πιθανό, ένα ενδεχόμενο νέο κύμα της οικονομικής κρίσης να οδηγήσει στην επικράτηση νέων μορφών αυταρχισμού, ολοκληρωτισμού και φασισμού στην ήπειρο, αλλά και σε νέους πολέμους οικονομικούς ή και συμβατικούς, ψυχρούς ή και θερμούς στην Ευρώπη, διευκολύνοντας ταυτόχρονα σημαντικά την επικράτηση ολοκληρωτικών μορφών πλανητικής διακυβέρνησης, ή γεωπολιτικού και οικολογικού Χάους σε ολόκληρο τον πλανήτη, ή και των δύο!

Νοέμβριος 2014

Konstantakopoulos.blogspot.com

Πηγή: ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ

2. Επίκαιρα ερωτήματα διεθνών αντιπαραθέσεων...

Ας είμαστε ανοιχτοί σε όλες τις απόψεις, τις κριτικές, τα ιστορικά γεγονότα, απ' όπου κι αν προέρχονται...
Ακριβώς εκεί, ανάμεσα στις γραμμές, τις αντιφάσεις και τις αμφισβητήσεις, ακόμα και των δικών μας πιστεύω, θα βρίσκεται η αλήθεια...

άρθρο του Peter Koening 29-12-2014:
Ευρώπη Προσοχή! ΄Ενας Τρίτος Π. Πόλεμος Μπορεί να Σε Καταστρέψει Τρίτη Φορά Μεσα Σε Εναν Αιώνα.

[O συντάκτης  αυτού του άρθρου- προειδοποίησης, στις αρχές του καινούργιου χρόνου, είναι οικονομολόγος και γεωπολιτικός αναλυτής. Υπήρξε στέλεχος της  Διεθνούς Τράπεζας επί 30ετία  και εργάσθηκε σε διάφορα σημεία του πλανήτη, στα πεδία του περιβάλλοντος και των υδατίνων πόρων. Καρπός της εμπειρίας του είναι το μυθιστόρημα «Implosion» (εσώτροπη έκρηξη), ένα οικονομικό θρίλερ,γύρω από πολέμους, περιβαλλοντική καταστροφή και την απληστία των πολυεθνικών. Αρθρογραφεί σε σειρά δημοφιλή διεθνή όργανα της ελεύθερης ενημέρωσης.]
Μετάφραση Μιχαήλ Στυλιανού

H Ουάσιγκτων είναι αποφασισμένη για ένα πόλεμο με τη Ρωσία. Το «Σχέδιο  για ένα Νέο Αμερικανικό Αιώνα» προβλέπει τη κατοχή όλου του πλανήτη. Μετά τη Ρωσία, θα ακολουθήσει η Κίνα. Αυτό είναι το σχέδιο. Η Κίνα είναι ήδη περικυκλωμένη. Δεν έχει σημασία το γεγονός ότι Ρωσία και Κίνα συνήψαν πρόσφατα μια συνθήκη, μια στενή οικονομική και στρατιωτική συμμαχία –που το να νικηθεί είναι σχεδόν ακατόρθωτο.
Εκτός-και εδώ είναι η ουσία του θέματος- εκτός εάν η Ουάσιγκτων αρχίσει έναν ολοκληρωτικό πυρηνικό πόλεμο, καταστρέφοντας τον πλανήτη, και τις ίδιες τις ΗΠΑ –αλλά πρώτα και κύρια την Ευρώπη.

Από τις 28 χώρες του ΝΑΤΟ, οι 26 είναι στην Ευρώπη. Οι 12, στην Ανατολικήν Ευρώπη, είναι  χώρες που αποτελούσαν στο παρελθόν  επικράτειες εξαρτημένες από την Σοβιετική ΄Ενωση. Και η ένταξή τους στο ΝΑΤΟ συνέβη παρά την υπόσχεση της Ουάσιγκτων, την εποχή της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου, να μην επεκτείνει το ΝΑΤΟ στα ανατολικά. ΄Ενα ψέμα και μια ωμή πρόκληση στη Ρωσία.
Αυτή η πρόκληση γίνεται οξύτερη σήμερα, με τήν αύξηση του εξοπλισμού των νατοϊκών βάσεων στην Πολωνία και την Λιθουανία από τις ΗΠΑ και από την εξέταση από το ΝΑΤΟ της επείγουσας αίτησης της Ουκρανίας – ή μάλλον της αίτησης των ναζιστών κακοποιών, που εγκατέστησε η Ουάσιγκτων στο Κίεβο- για προστασία του ΝΑΤΟ και για ένταξη στο ΝΑΤΟ το ταχύτερο.
Φαντάσου, το ΝΑΤΟ στην πόρτα της Μόσχας. Θα μπορούσε το Κρεμλίνο απλώς να υποκλιθεί και να το δεχτεί; -Απίθανο. Με νατοϊκές βάσεις σε 26 ευρωπαϊκές χώρες, πού, λέτε, θα ήταν το λογικό κέντρο του επομένου πολεμικού θεάτρου;
Το αντιμβάνονται αυτό τα ανδρείκελα του Ομπάμα; Στερούνται και μυαλού οι βάσσαλοι; ΄Η οι δείλαιοι κυβερνώντες σκοπεύουν να διαφύγουν στην Φλώριδα, ενώ οι λαοί τους θα γίνονται στάχτη; Ευρώπη Ξύπνα! Λαοί της Ευρώπης, πάρτε πίσω τις χώρες σας από τις νεοφιλελεύθερες μαριονέτες, από τους ασπόνδυλους και ανεγκέφαλους ηγέτες σας.

Στη πραγματικότητα, η Δύση, υπό την ηγεσία του γυμνού Αυτοκράτορα, διεξάγει τώρα πόλεμο κατά της Ρωσίας σε διάφορα μέτωπα:
-. Λυσσώδης αντιρωσική προπαγάνδα, απο συστημικά ΜΜΕ υπό αγγλο-σαξω- σιωνιστικό έλεγχο.
-.  Εξοπλισμός και εφοδιασμός των εγκληματιών πολέμου του Κιέβου, που προκάλεσε τον βάρβαρο σκοτωμό τουλάχιστον 5.000 κατοίκων του Ντονμπάς, αμάχων στη πλειοψηφία τους παιδιών και γυναικών και περισσότερο του ενός κατομμυρίου άστεγους πρόσφυγες στη Ρωσία.
-.Προβοκάτσιες εμπνεύσεως CIA, όπως η κατάρριψη, από αεροπλάνα του Κιέβου, του Μαλαισιανού Μπόϊγκ ΜΗ17, με τον σκοτωμό 298 επιβατών του.
-.Ομοβροντίες οικονομικών κυρώσεων που, ωστόσο, πληγώνουν την Ευρώπη περισσότερο από τη Ρωσία και ένας νομισματικός πόλεμος, με την οργανωμένη υποτίμηση του ρουβλίου, σε συνδυασμό με την μεθοδευμένη πτώση της τιμής του πετρελαίου, κατόπιν συνωμοσίας με τούς Σαουδάραβες κλόουν για υπερπαραγωγή –που αποτελεί πλήγμα στιλέτου όχι μόνο κατά της Ρωσίας, αλλά και εναντίον της οικονομίας  και άλλων που αρνούνται υποταγή στα κελεύσματα της Ουάσιγκτων, όπως το Ιράν και η Βενεζουέλα.

Η Ρωσία τα υφίσταται όλα αυτά με ηρεμία. Ο Βλαδίμηρος Πούτιν είναι εξαίρετος σκακιστής, και  υπερφαλαγγίζει τη Δύση σε κάθε της κίνηση. Επιπλέον των μεγάλων συναλλαγματικών αποθεμάτων της Ρωσίας –που υπολογίζονται σε μισό τρισεκατομύριο δολάρια  –η ρωσική Κεντρική Τράπεζα συνήψε συμφωνία ανταλλαγής νομισμάτων (swap) με την Κίνα, ορθώνοντας τις συνδυασμένες οικονομίες τους -27% του παγκόσμιου ακαθάριστου εισοδήματος (  85 τρισεκατομμύρια δολάρια)- απέναντι στις δυτικές οικονομικές επιθέσεις.
Πριν λιγες μέρες η Κεντρική Τράπεζα της Ρωσίας αρχισε να ξανα-αγοράζει φθηνά, υποτιμημένα ρούβλια, με το πλεόνασμα των συναλλαγματικών αποθεμάτων της. Το ρωσικό νόμισμα ανατιμήθηκε έτσι κατά 10% στις 17 Δεκεμβρίου. Με τη πτώση του ρουβλίου, ξένοι μέτοχοι ρωσικών επιχειρήσεων, ιδίως στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, τρόμαξαν ότι θα χάσουν τα λεφτά τους και πούλησαν τις μετοχές τους . Η Ρωσία έσπευσε να τις αγοράσει, επιτυγχάνοντας έτσι όχι μόνο να επαναπατρίσει ρωσικές μετοχές σε ρωσικά χρηματοκιβώτια αλλά να εισπράξει και τα μερίσματα αυτών των μετοχών. Σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς ( ρεπορτάζ Σπήγκελ) μόνο με αυτή τη κίνηση η Ρωσία κέρδισε κάπου 20 δις δολάρια.

Στον πόλεμο τον οικονομικό και της προπαγάνδας η Ρωσία φαίνεται να κερδίζει. Στο πολιτικό Δυτικό μέτωπο τα πράγματα δείχνουν επίσης κατάρρευση. Η κυβέρνηση της Ουγγαρίας, μέλους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ευθυγραμμίσθηκε με τη Ρωσία, εναντίον της Ουάσιγκτων. Η Τουρκία, που άλλοτε διεκδικούσε την ένταξη στην ΕΕ, τώρα έχει βάλει στόχο την εισδοχή της στην Οργάνωση Συνεργασίας της Σαγκάης. Η Τουρκία είναι στρατηγικό μέλος-κλειδί της συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Θα ακολουθήσουν και άλλα μέλη άραγε, καθως ολοένα και περισσότεροι βλέπουν τη γύμνια και την κακοήθεια του αυτοκράτορα;

Οι πέπλοι πέφτουν. Βαθμιαία. Οι λεγόμενοι σύμμαχοι της αυτοκρατορίας είναι επιφυλακτικοί απο πολύ καιρό. Φοβούμενοι «κυρώσεις» η και -χειρότερα, το ενδεχόμενο δάγκωμά τους από τη μηχανή που σκοτώνει- συγκατένευαν και έμπαιναν  στο παιχνίδι. Αλλά βλέποντας την εξασθένηση  του θηρίου, είναι τώρα συνεχώς τολμηρότεροι για την εγκατάλειψή του.
Ευρώπη- έχε το νου σου! Το κέντρο του επομένου πολέμου μπορεί και πάλι να είναι η Ευρώπη. ΄Ενα ετοιμοθάνατο θηρίο δεν δείχνει έλεος. Μάλλον καταστρέφει την υφήλιο και τον εαυτό του μαζί, παρά αφήνει πίσω του επιζώντες. Εκτός  και  τα δηλητηριώδη, φονικά πλοκάμια του  παραλύσουν οριστικά, με οικονομική απομόνωση, με την εγκατάλειψη του δολαρίου, με την μετατροπή του σε άχρηστο και ξεπερασμένο νόμισμα, για πάντα.

Ευρώπη –δεν είναι πολύ αργά! Το οικονομικό μέλλον σου είναι στην αυτονομία: Μια συνένωση κυρίαρχων ευρωπαϊκών εθνών σε συμμαχία με την Ανατολή, με τον πολλά υποσχόμενο νέο Δρόμο του Μεταξιού. Η προσφορά του κ. Ξι Ζιπίνγκ στην κ. Μέρκελ τη περασμένη άνοιξη ισχύει πάντοτε. Ο νεοφιλελεύθερος τρόπος σκέψης είναι κοντόφθαλμος. ΄Αμεσο κέρδος για άμεσο χρέος.
Ευρώπη, πάρε την πρωτοβουλία.Σπάσε τα δεσμά από τη διεφθαρμένο, καταχρεωμένο σύστημα του δολαριο-καζίνου . ΄Ενα νέο νομισματικό σύστημα ρούβλι-γιουάν είναι υπό δημιουργία. Το καλάθι μπορεί σύντομα να διευρυνθεί με τα νομίσματα Βραζιλίας, Ινδίας, και Νότιας Αφρικής –και, ποιός ξαίρει, ίσως και του ευρώ;. Τα παιδιά μας,τα εγγόνια και τα δικά τους παιδιά αξίζουν ένα μέλλον ειρήνης, αρμονίας και ευημερίας.

Πηγή: ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ & Global Research

1. Επίκαιρα ερωτήματα προεκλογικών αντιπαραθέσεων...

Ας είμαστε ανοιχτοί σε όλες τις απόψεις, τις κριτικές, τα ιστορικά γεγονότα, απ' όπου κι αν προέρχονται...
Ακριβώς εκεί, ανάμεσα στις γραμμές, τις αντιφάσεις και τις αμφισβητήσεις, ακόμα και των δικών μας πιστεύω, θα βρίσκεται η αλήθεια...

Ακολουθεί μήνυμα συναδέλφου που μας ήρθε ηλεκτρονικά:

Α λ ή θ ε ι ε ς   που κορνιζάρονται. 
Aς τα βλέπει η πολυπληθής "προοδευτικάντζα" του τόπου. κι ας βγει να τα διαψεύσει.

...για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι!!!! Καλή σας Χρονιά!!!

Πως χρηματοδότησε ο ΛΕΝΙΝ τη χώρα του, μετά την άρνηση πληρωμών;

Με προσοχή άκουσα τον Γ.Γ. του ΚΚΕ να υποστηρίζει την μονομερή διαγραφή του χρέους. Κάτι αντίστοιχο ψελλίζουν διάφορες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο, βάζοντας στο ίδιο κάδρο και τον κ. Καμμένο και την Χρυσή Αυγή.

Στην ιστορία των χρεοκοπιών, μετράμε περίπου 40 χώρες. Και οι 40 μετά τη στάση πληρωμών αποκόπησαν από το διεθνές οικονομικό γίγνεσθαι εις βάρος των λαών τους..

Μα! λέει ο Γ.Γ. του ΚΚΕ, εμείς θα αρνηθούμε κάθε πληρωμή στο διεθνές κεφάλαιο, γιατί θα έχουμε Λαϊκή Συμμαχία.

Και αν έχουμε Λαϊκή Συμμαχία, νομιμοποιούμαστε να μην πληρώσουμε χρέη που
έχουμε πάρει σαν δάνειο από την αποταμίευση άλλων λαών;

Βεβαίως, το έπραξε ο Λένιν.

Και εδώ αρχίζει το γέλιο. Θέλω να ξεπεράσω το γεγονός ότι ακόμα και η «Λαϊκή Επανάσταση» του Λένιν στηρίχτηκε, για όσους δεν το ξέρουν, σε κεφάλαια του διεθνών τοκογλύφων και του τελευταίου Αυτοκράτορα της Γερμανίας Κάιζερ. (υπολογίζεται γύρω στα 26 εκ μάρκα)*Spiegel*
<http://www.spiegel.de/spiegel/spiegelspecialgeschichte/d-54841257.html>

:THE GERMANS AND THE REVOLUTION, LENIN AND THE EMPEROR , From Wiegrefe,
Klaus; Altenhöner, Florian; Boenisch, Ggeorg, Buschke, Heiko; Pylyov,
Vladimir; Zeller, Anika.

Αλήθεια είναι ότι ο Λένιν αρνήθηκε να πληρώσει κάθε σύναψη δανείου επί Τσαρικής εποχής. Αλλά τι έγινε μετά; πως χρηματοδότησε τη χώρα του ο Λένιν μετά την άρνηση πληρωμών;

Η αύξηση του πληθωρισμού ήταν τέτοια που κατέφαγε σχεδόν όλες τις μικροκαταθέσεις των πολιτών και εκμηδένισε την αγοραστική τους αξία.*(* *Niall**Ferguson**, Η εξέλιξη του χρήματος εκδόσεις Αλεξάνδρεια)*

Αυτά δεν μας τα ’πατε κ. Κουτσούμπα!

Όπως δεν μας είπατε ότι αυτή η άρνηση πληρωμών ήταν μια από τις αιτίες του μεγάλου λιμού 1920-21 με εκατομμύρια νεκρούς. Όπως δεν μας είπατε ότι ο Λενιν το 1922 (Συνέδριο Γένουας) ξαναπήγε στο τραπέζι των Διεθνών τοκογλύφων, ταπεινωμένος αυτή τη φορά,  αναγνωρίζοντας τα τσαρικά χρέη και ζητώντας εκ νέου βοήθεια, αφού η Δύση πρώτα τους αποζημίωνε τις καταστροφές
από τον εμφύλιο του 1918-1920.

Η Δύση φυσικά και του αρνήθηκε. (το ακούτε κ. Τσίπρα;)

Τι έκανε μετά;

Πήγε στους αιώνιους εχθρούς τους, τους Αμερικανούς και εκχώρησε Ρωσική γη για να εξασφαλίσει πόρους για τον εξηλεκτρισμό της χώρας του.

Μετά πήγε στους Ιταλούς για σύναψη δανείου, μιας και οι Ιταλοί δανειοδοτούσαν χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους παλαιότερες αρνήσεις πληρωμών.

Και βεβαίως απευθύνθηκε στους φίλους του από παλιά Γερμανούς, οι οποίοι κατασκεύαζαν όλη την πολεμική τους βιομηχανία στη Ρωσία, αφού τους είχε απαγορευτεί να την κατασκευάζουν στο έδαφος τους μετά την λήξη του Α’ παγκοσμίου πολέμου.

Το 1935 η γερμανική Dresntner Bank επιχορηγεί με 200.000.000 μάρκα την ΕΣΣΔ με την προϋπόθεση να χρησιμοποιηθούν για την αγορά γερμανικών προϊόντων * (το Άλμπουμ της σύγχρονης Ιστορίας, Οι μεγάλες δεκαετίες, τόμος δ’).*
Η μεγάλη όμως μπίζνα έγινε με την Σουηδία που την χρησιμοποίησε σαν το μεγαλύτερο πλυντήριο εξαγωγής χρυσού. (Πηγή: ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, ΤΡΟΤΣΚΙ.) Η ΕΣΣΔ είναι η μεγαλύτερη χώρα του κόσμου σε εξόρυξη χρυσού. Στο βιβλίο μου «Ήταν ο κομμουνισμός, Ηλίθιε!» καταγράφω και τις συνθήκες καταναγκαστικής εργασίας εκατομμυρίων αμίσθων εργατών που εξόριζαν χρυσό
για να κάνει μπίζνες η Σοβιετική πλουτοκρατία, κύριε Κουτσούμπα !!!)

Έτσι στο ερώτημα πως χρηματοδότησε ο Λένιν τη χώρα του μετά την άρνηση πληρωμών, έχουμε τις εξής πηγές:
1.     *Διεθνές κεφάλαιο
2.     *Διεθνείς εμπορικές συμφωνίες με τις «καταραμένες» καπιταλιστικές
χώρες
3.     *Εμπόριο χρυσού
4.     *Πετρέλαιο- φυσικό αέριο
5.     *Καταναγκαστική εργασία, και να μην το ξεχάσουμε*
6.     *Εμπόριο όπλων (σε οποιαδήποτε συμπλοκή ανά τον κόσμο η μια πλευρά χρησιμοποιούσε σοβιετικά πολεμικά συστήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι οι κύριοι προμηθευτές του Ισπανικού Εμφυλίου ήταν οι αιώνιοι συνεργάτες Γερμανοί και Σοβιετικοί.

Στην εποχή Γκορμπατσόφ άρχισε να αποκαλύπτεται όλη η μυθολογία περί δανειοδότησης της χώρας. Ο ίδιος πλήρωσε τσαρικό δάνειο το 1986 , ύψους 46 εκ. λίρες στους Βρετανούς.

Το 1991 ο ίδιος ζήτησε να γίνει διαγραφή των σοβιετικών δανείων και η απάντηση ήρθε καταπέλτης από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, « αν δεν πληρώσετε τα τσαρικά δάνεια δεν σας κουρεύουμε το χρέος»*The dangers of sovereign debt default <http://notesfromthebartender.wordpress.com /2010/02/13/the-dangers-of-sovereign-debt-default/>*

Κόκκαλο ο Γκορμπατσόφ, κ. Κουτσούμπα και κ. Τσίπρα που κοροϊδεύεται το κακόμοιρο ελληνικό λαό.
Γνωρίζετε άραγε ότι ο Μπρέζνιεφ το 1982 εξέδωσε ομόλογα ύψους 25 τρις ρούβλια και αναγκάζετε έως σήμερα να τα αποπληρώνει ο Πούτιν από τα έσοδα πώλησης του πετρελαίου;
Ξέρετε κύριοι και αγνοί ψηφοφόροι της Αριστεράς πόσο ήταν το χρέος που άφησε η Σοβιετική Ένωση το 1989 για το λαό της μετά την κατάρρευση της, στις καταραμένες διεθνείς χρηματαγορές του καπιταλιστικού συστήματος; 68 δις δολάρια.
Το ξέρετε ότι το 1997 ο Πούτιν ξεχρέωσε στη Γαλλία τσαρικό δάνειο ύψους 400 εκ. δολαρίων, μετά από 80 χρόνια;( πηγή: Osakovskiy της Bank of America)

Φυσικά και το ξέρετε ότι η Ρωσία το 1998 χρεοκόπησε. Ξέρετε όμως μετά από πόσο καιρό βγήκε στις αγορές ; μετά από 12 χρόνια. (Για όσους το παίζουν τσαμπουκάδες  περί σκισίματος μνημονίων και άρνησης πληρωμών) Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και στις άλλες χώρες του Ανατολικού μπλοκ.
Οι πιστώσεις των καπιταλιστών στην ΚΟΜΕΚΟΝ (Οικονομικό Συμβούλιο Αμοιβαίας Βοήθειας, οργανισμός που ίδρυσαν η πρώην ΕΣΣΔ και οι σύμμαχοί της ) ανέρχονταν σε 50 δις δολάρια. Χρέος! *(**http://seisaxthia.wordpress.com <http://seisaxthia.wordpress.com/>*
Τα χρέη των Ανατολικών κρατών στο Δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα το 1971
ήταν 6 δις δολάρια, το 1980  66δις και το 1988  96 δις. Με μεγαλυτερο αυτό
της Ουγγαρίας με 25 δις δολάρια το 1980.* .(**Mark**Mazower**, Σκοτεινή
Ήπειρος,* εκδόσεις Αλεξάνδρεια)*


*Συμπέρασμα*:

 Δεν αρκεί κύριοι της Αριστεράς να αρνηθείτε τα χρέη (που δεν θα μπορέσετε να το κάνετε), αλλά να βρείτε νέους τρόπους χρηματοδότησης της χώρας. Χρυσό δεν έχουμε, όπλα δεν έχουμε, τα πετρέλαια αν υπάρχουν(;) αργούν ακόμη, οι αγορές δεν μας δανείζουν, τι θα κάνετε λοιπόν; Μήπως θα εξαντλήσετε την προσπάθεια σας στην πιστότερη εφαρμογή των συμφωνηθέντων;
Λέω μήπως! Δε σας κρύβω όμως ότι με τρομάζει η ιδέα να σκέπτεστε την «καταναγκαστική» εργασία, υπό μορφή μισθών εξαθλίωσης σε περιβάλλον συλλογικής κατάρρευσης. Δεν σας έχω όμως για τόσο χαζούς. Αντιθέτως, για πολύ πονηρούς.

Πηγή:www.capital.gr
http://www.capital.gr/stoupas/Article.aspx?id=2187475