Άρθρο του σ. Βαγγέλη Ραφτόπουλου
Πάντοτε όλοι, λίγο-πολύ συγκρίναμε και καταλήγαμε σε κάποιες ομοιότητες ανάμεσα στην πολιτική και το ποδόσφαιρο στην χώρα μας, ομοιότητες όμως που τα τελευταία χρόνια είναι τόσο εμφανείς που προβληματιζόμαστε αν θα πρέπει αυτές οι δύο σημαντικές εκφάνσεις της δραστηριότητας των ανθρώπων να συνενωθούν, να αδελφοποιηθούν, να ανταλλάξουν οπαδούς, ηγέτες, ιδέες.
Με ίδιες δομές και ιδεολογίες, εισβολή στοιχείων παραβατικών και στους δύο χώρους, με στρατούς ετοιμοπόλεμους, εχθρικές διαθέσεις, συνθήματα ακραία, πολιτική και ποδόσφαιρο πορεύονται προς την άβυσσο, διαμορφώνουν κοινωνικά ήθη, όντας πρωτοπόροι οι ίδιοι στην εξαθλίωση της χώρας, στην υποκουλτούρα του λαού, στην κακοποίηση των εννοιών της διαφορετικότητας, της ισότητας, της προσωπικότητας.
Η έκφραση -είμαι Ολυμπιακός- όπως και -είμαι Νέα Δημοκρατία- είναι χαρακτηριστικές της ταύτισης του οπαδού με την πολιτική και ποδοσφαιρική ιδεολογία, με την δομή κομμάτων και ομάδων, με τις αποφάσεις των προέδρων τους, με την αντικατάσταση βουλευτών και ποδοσφαιριστών, με τον πλούτο τους.
Πολλοί οπαδοί δεν αναγνωρίζουν δικαιώματα σε αντιπάλους, δεν αντιλαμβάνονται λάθη, παραπτώματα και εύνοιες των λατρεμένων κομμάτων και ομάδων τους, συμφωνούν με αδικήματα των προέδρων τους, κλείνουν δρόμους, προβαίνουν σε συλλαλητήρια, συναντώνται σε ραντεβού θανάτου με αντιπάλους, σκοτώνονται και τραυματίζονται.
Η υπεροχή σε πλούτο και αριθμό οπαδών κομμάτων και ομάδων, προέδρων και ηγετών, καθορίζει τις τύχες της χώρας, των πολιτών, γεννά υπερδυνάμεις που καθορίζουν την αδιαφάνεια, την διαφθορά, εντάσσει και άλλους ματαιόδοξους, φανατικούς, καιροσκόπους νέους, που το καταφύγιο του κόμματος και της ομάδας εξασφαλίζει προστασία και σιγουριά.
Η συναίσθηση της ενοχής πολλών επώνυμων στην χώρα, όχι όμως και έντιμων, τους αναγκάζει να ηγηθούν ομάδων, να εκτεθούν σαν υποψήφιοι στην ελληνική και ευρωπαική πολιτική σκηνή, να δικαιούνται ασύλου, να ακολουθούνται από χιλιάδες οπαδούς που θα τους προστατεύουν.
Τα τελευταία γεγονότα, πολιτικά και ποδοσφαιρικά, με προκαθορισμένες αποφάσεις για τους υπόδικους και τις ομάδες που θα υποβιβασθούν είναι ενδεικτικά της δύναμης των κυβερνήσεων και των ομάδων.
Δύναμη που δεν φαίνεται να μειώνεται, αλλά αντίθεται να γιγαντώνεται.
Πάντοτε όλοι, λίγο-πολύ συγκρίναμε και καταλήγαμε σε κάποιες ομοιότητες ανάμεσα στην πολιτική και το ποδόσφαιρο στην χώρα μας, ομοιότητες όμως που τα τελευταία χρόνια είναι τόσο εμφανείς που προβληματιζόμαστε αν θα πρέπει αυτές οι δύο σημαντικές εκφάνσεις της δραστηριότητας των ανθρώπων να συνενωθούν, να αδελφοποιηθούν, να ανταλλάξουν οπαδούς, ηγέτες, ιδέες.
Με ίδιες δομές και ιδεολογίες, εισβολή στοιχείων παραβατικών και στους δύο χώρους, με στρατούς ετοιμοπόλεμους, εχθρικές διαθέσεις, συνθήματα ακραία, πολιτική και ποδόσφαιρο πορεύονται προς την άβυσσο, διαμορφώνουν κοινωνικά ήθη, όντας πρωτοπόροι οι ίδιοι στην εξαθλίωση της χώρας, στην υποκουλτούρα του λαού, στην κακοποίηση των εννοιών της διαφορετικότητας, της ισότητας, της προσωπικότητας.
Η έκφραση -είμαι Ολυμπιακός- όπως και -είμαι Νέα Δημοκρατία- είναι χαρακτηριστικές της ταύτισης του οπαδού με την πολιτική και ποδοσφαιρική ιδεολογία, με την δομή κομμάτων και ομάδων, με τις αποφάσεις των προέδρων τους, με την αντικατάσταση βουλευτών και ποδοσφαιριστών, με τον πλούτο τους.
Πολλοί οπαδοί δεν αναγνωρίζουν δικαιώματα σε αντιπάλους, δεν αντιλαμβάνονται λάθη, παραπτώματα και εύνοιες των λατρεμένων κομμάτων και ομάδων τους, συμφωνούν με αδικήματα των προέδρων τους, κλείνουν δρόμους, προβαίνουν σε συλλαλητήρια, συναντώνται σε ραντεβού θανάτου με αντιπάλους, σκοτώνονται και τραυματίζονται.
Η υπεροχή σε πλούτο και αριθμό οπαδών κομμάτων και ομάδων, προέδρων και ηγετών, καθορίζει τις τύχες της χώρας, των πολιτών, γεννά υπερδυνάμεις που καθορίζουν την αδιαφάνεια, την διαφθορά, εντάσσει και άλλους ματαιόδοξους, φανατικούς, καιροσκόπους νέους, που το καταφύγιο του κόμματος και της ομάδας εξασφαλίζει προστασία και σιγουριά.
Η συναίσθηση της ενοχής πολλών επώνυμων στην χώρα, όχι όμως και έντιμων, τους αναγκάζει να ηγηθούν ομάδων, να εκτεθούν σαν υποψήφιοι στην ελληνική και ευρωπαική πολιτική σκηνή, να δικαιούνται ασύλου, να ακολουθούνται από χιλιάδες οπαδούς που θα τους προστατεύουν.
Τα τελευταία γεγονότα, πολιτικά και ποδοσφαιρικά, με προκαθορισμένες αποφάσεις για τους υπόδικους και τις ομάδες που θα υποβιβασθούν είναι ενδεικτικά της δύναμης των κυβερνήσεων και των ομάδων.
Δύναμη που δεν φαίνεται να μειώνεται, αλλά αντίθεται να γιγαντώνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου