Η ζούγκλα του μαυροπίνακα...

Στις μέρες μας, το σχολείο έχει μετατραπεί σε προθάλαμο της φυλακής. Εάν το σχολείο δεν γίνει διακριτός τόπος και παραμείνει δεκτικό σε κάθε είδους εισβολή οποιουδήποτε στοιχείου, θα αυτοκαταργηθεί, θα καταρρεύσει...

Αναδημοσίευση από ΚΟΣΜΟΪΔΙΟΓΛΩΣΣΙΑ:

Σκέψεις με αφορμή το γαϊτανάκι της «κοινής γνώμης» που τυλίγεται και ξετυλίγεται συνεχώς γύρω από έναν θάνατο.

Δεν γνωρίζω εάν είμαι ο μόνος που νιώθει απίστευτη ενόχληση με το χυδαίο γαϊτανάκι της «κοινής γνώμης» που τυλίγεται και ξετυλίγεται συνεχώς γύρω από το θάνατο του νεαρού φοιτητή. Δεν διάβασα πουθενά όμως κάποιον βαθύτερο προβληματισμό με αφορμή το θάνατο του παιδιού (ας είναι καλά το οπαδιλίκι και οι «παρατάξεις»). Θα πρότεινα να αρχίσουμε από την ταινία, Η ζούγκλα του μαυροπίνακα (Blackboard Jungle). Από την ταινία αυτή έγινε γνωστό το τραγούδι Rock Around the Clock, μέσω του οποίου το λευκό αμερικανικό ακροατήριο της εποχής ήρθε σε επαφή με το Rock and Roll. Την υπόθεση της ταινίας αυτής αντέγραψε μια άλλη γνωστή ταινία με τίτλο, Επαναστάτης χωρίς αιτία, με τον James Dean. Μετά θα πρότεινα να σκεφτούμε τον «θάνατο της παιδαγωγικής» του Gilles Ferry. Τη «μοντέρνα» παιδαγωγική με τα "Openness School" και τη «διάρρηξη» των ορίων ανάμεσα στη «ζωή» και το σχολείο (ως παραλληλισμός αυτό θυμίζει τα συνθήματα της πρωτοπορίας περί της κατάργησης των ορίων ανάμεσα στην τέχνη και την καθημερινότητα, μονάχα που δεν έγιναν όλοι οι άνθρωποι καλλιτέχνες, απλά η τέχνη μετατράπηκε σε εμπόρευμα).

Ανοιχτό στη «ζωή», ταυτισμένο με τη ζούγκλα του μαυροπίνακα, το σχολείο υπογράφει με τη βαρβαρότητα ένα συμβόλαιο θανάτου.

Μέσω του «ανοιχτού σχολείου» παράτησαν το σχολείο στον δρόμο, στις παρεκτροπές του δρόμου και σε όλες τις εκρήξεις βιαιότητας. Κάνοντας το σχολείο ένα περιβάλλον «ανοιχτό», εισήγαγαν σε αυτό κάθε είδους βία. Το σχολείο δεν πρέπει να είναι ανοιχτό στη «ζωή», πρέπει να είναι ανοιχτό στον κόσμο. Το σχολείο πρέπει να είναι τόπος διακριτός. Η ζωή του σχολείου δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να είναι «το σχολείο της ζωής».

Ο Victor Hugo είχε πει το εξής: «Όταν ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή». Θα μπορούσαμε παραλλάσσοντας τα λόγια του να πούμε: «Όταν δεν κλείνει ένα -τέτοιο- σχολείο, ανοίγει μια φυλακή». Στις μέρες μας, το σχολείο έχει μετατραπεί σε προθάλαμο της φυλακής. Εάν το σχολείο δεν γίνει διακριτός τόπος και παραμείνει δεκτικό σε κάθε είδους εισβολή οποιουδήποτε στοιχείου, θα αυτοκαταργηθεί, θα καταρρεύσει (ας αυτοκαταργηθεί, ας καταρρεύσει).

Ο νεολογισμός του λεγόμενου «Μπούλινγκ» -ή όπως αλλιώς λένε αυτό το νέο σύνθημα- σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: Τη χρεωκοπία της σύγχρονης εκπαίδευσης.

Read more at http://cosmoidioglossia.blogspot.com/2015/03/blog-post_36.html#QdH6UPE1qItpKZXA.99

ΜΑΓΚΕΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ

άρθρο του Ευάγγελου Ραφτόπουλου

           

Η στήλη δεν γνωρίζει βέβαια αν τους μάγκες τους πάτησε το τραίνο, κατά την προσφιλή έκφραση του τραγουδοποιού Νίκου Παπάζογλου, αλλά σίγουρα πρέπει να επαναπροσδιορισθεί τόσο η έννοια, όσο και ο ρόλος του μάγκα στη χώρα μας.

Η ηγετική φυσιογνωμία του άντρα που κυριαρχούσε, σε μια άτυπη οργάνωση, ανάμεσα από τη παρέα του, τους συνομήλικους του, τους συμμαθητές του, τους φίλους του, τον έκαναν αποδεκτό, τον εμπιστεύονταν, επειδή ο μάγκας τους προστάτευε, ενθάρρυνε τους αδύναμους, επέβαλλε δικαιοσύνη, ενέπνεε τους υπόλοιπους.

Πρώτος στο γλέντι, γυναικάς, μπεσαλής και ντόμπρος, ευθύς, ο μάγκας διαμόρφωνε ένα χαρακτήρα χαρισματικό, περιζήτητο, χρήσιμο σε όλους, γιατί καθόριζε και τη τύχη της παρέας, τη διάρκειά της και το ρόλο του καθενός μέσα σ’ αυτή.

Ο μάγκας έχτιζε τα χαρακτηριστικά του κάθε φίλου, τον έκανε έντιμο, προσηνή, υπεύθυνο, ειλικρινή.

Οι βασικοί λόγοι αλλαγής και μετάλλαξης του ρόλου του αναφέρονται στην ανωνυμία πλέον των μεγάλων πόλεων, στην ανάγκη για επιβίωση, στο τρόπο πρόσβασης στις ευκαιρίες, στο περιβάλλον, στη διάλυση του φυσικού τρόπου ζωής.

Αυτοί που πλέον προβάλλονται, διαφημίζονται, πλουτίζουν, αποτελούν πρότυπα, είναι άτομα που υποτάσσονται, που περνούν τα μηνύματα των αφεντικών τους, που μετατρέπουν με μεγάλη ευκολία την ιδεολογία τους, τη συνείδησή τους, άτομα που διακετέχονται από ανευθυνότητα, που χρησιμοποιούν ξύλινη γλώσσα και στερούνται αναστολών.

Τις τελευταίες ημέρες η κοινωνία είναι συγκλονισμένη δήθεν από το θάνατο του 20χρόνου Βαγγέλη Γιακουμάκη, ενώ είναι ηλίου φαεινότερο ότι η κοινωνία είναι συνένοχη, είναι συνυπεύθυνη, είναι αδιάφορη και ο κάθε πολίτης ξεχωριστά αποστασιοποιείται από τα προβλήματα που αυξάνονται και στρέφει τη προσοχή του στο προσωπικό του όφελος.

Δεν υπήρξε ένας μάγκας ανάμεσα στους συμμαθητές του Βαγγέλη για να καθαρίσει τη δυσωδία, να απομακρύνει τους τραμπούκους από τις εγκληματικές τους διαθέσεις, να ενθαρρύνει το θύμα, να τρίξει τα δόντια στους διοικούντες.

Δεν υπήρξε ένας μάγκας καθηγητής να αποβάλλει τα αποβράσματα, να καθοδηγήσει σε κάποια αντίδραση το νεαρό, να βρει λύσεις.

Όλοι απολάμβαναν τις θηριωδίες στο κολοσσαίο των Ιωαννίνων, όλοι θριαμβολογούσαν για τη συντριβή του αθώου θύματος, τα κανάλια και η αντικαταστάτρια του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, με το αγγελικό όνομα, επένδυαν στο θάνατο του νεαρού Κρητικού για να πουλήσουν, να κερδοσκοπήσουν, να μεταδώσουν τη βλακώδη θλίψη τους.

Οι ειδήσεις για έρευνες, για τοξικολογικές εξετάσεις, για τιμωρία των ενόχων, φαντάζουν σαν ένα κακόγουστο αστείο, μια κωμική ιστορία με δραματικό τέλος.

Χάθηκε ένα όμορφο παλληκάρι με αισθήματα, συστολή, αρχές.

Είναι εξευτελιστικό, βάναυσο, αποτρόπαιο αυτό που έγινε.

Και προς απόδειξη των παραπάνω, ας αναλογισθεί ο καθένας μας την απώλεια του δικού του παιδιού κατ’αυτόν τον τρόπο.-

Π. Κονδύλης - ο κορυφαίος στοχαστής για την ελληνική πραγματικότητα

Ο Π.Κονδύλης, ο νέος ελληνισμός και το εθνικό ζήτημα
(Απόσπασμα από ομώνυμο άρθρο στο περιοδικο "Νέος Λόγιος Ερμής", Τ. 10)


Παναγιώτης Κονδύλης (1943-1998)

Ο Κονδύλης επισημαίνει ότι τα γεγονότα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και του ελληνικού εμφυλίου, που ακολούθησε, άλλαξαν τα στοιχεία του νέου ελληνισμού που καταχρηστικά ονομάζονταν «αστικά». Πλέον απαρτίζονται «από νεόπλουτους, και μάλιστα νεόπλουτους χάρη  σε εργολαβικές και μεταπρατικές δραστηριότητες, τις οποίες εξέθρεψαν, μετά τη μαύρη αγορά, η «ανοικοδόμηση» και τα «μεγάλα δημόσια έργα» καθώς και η διοχέτευση όλο και μεγαλύτερου όγκου εισαγωγών στην εσωτερική αγορά ». Δεν είναι λοιπόν τυχαίο λοιπόν ότι τα «όσα συμβαίνουν στα γήπεδα ή στα νυκτερινά κέντρα διασκεδάσεως» καθορίζουν το επίπεδο του πολιτισμού τους  και τους πνευματικούς τους ορίζοντες.  Η μετανάστευση και ο τουρισμός ενσωμάτωσαν περαιτέρω τον νεοελληνισμό στην διεθνή οικονομία  και «κατέλυσαν οριστικά την πατριαρχική κοινωνική διάρθρωση» και έφεραν στην επιφάνεια «ένα όλο και πολυπληθέστερο μεσαίο στρώμα  χαρακτηριζόμενο από τον μιμητικό καταναλωτισμό και από την έπαρση της νεοαπόκτητης ευημερίας και της επίσης νεοαπόκτητης ημιμάθειας». Επιπρόσθετα το λαϊκό τραγούδι στις διάφορες μορφές του κατέλυσε τις διακρίσεις  ανάμεσα στην λόγια και λαϊκή παράδοση  και δημιούργησαν ένα νέο μείγμα που ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της μεταμοντέρνας κουλτούρας ώστε « το ζεϊμπέκικο έγινε «συρτάκι» ή ο τεκές «μπάρ» ».

Η δημαγωγία και ο λαϊκισμός ανταποκρίθηκαν στις εξαγριωμένες απαιτήσεις μαζικής κατανάλωσης, από μια κοινωνία που δεν μπορούσε να παράγει ούτε ένα μικρό μέρος αυτών που επιθυμούσε να καταναλώσει, με αποτέλεσμα η συγκεκριμένη λειτουργία του ελληνικού πολιτικού συστήματος δεν ήταν μόνο το βασικό εμπόδιο στην εθνική και οικονομική ανάπτυξη, αλλά πολύ περισσότερο «ο αγωγός της εκποίησης της χώρας με μόνο αντάλλαγμα τη δική της διαιώνιση, δηλαδή τη δυνατότητά της να προβαίνει σε υλικές παροχές παίρνοντας παροχές ψήφου». Ο Κονδύλης τονίζει ότι «ο δρόμος της ανάπτυξης είναι ο δρόμος της συσσώρευσης, της εντατικής εργασίας  και της προσωρινής τουλάχιστον (μερικής) στέρησης, ενώ ο δρόμος της (βραχυπρόθεσμης μόνον) ευημερίας είναι ο δρόμος του παρασιτισμού  και της εκποίησης της χώρας». Η αριστερά μάλιστα υιοθετώντας αδιάκριτα κάθε αίτημα, αρκεί να προβάλλεται από κάποιον που μιλά στο όνομα του «λαού», έχει την δική της ευθύνη στην εκποίηση του τόπου.

Πριν πούμε κάτι αυτονόητο, ότι δηλαδή ο Κονδύλης είχε προβλέψει με λογικό τρόπο την χρεοκοπία και την πλήρη υποδούλωση της χώρας μας στους δανειστές της, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι ξετίναξε τις ιδεολογικές βάσεις πάνω στις οποίες θεμελιώθηκαν τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά. Ο ελληνοκεντρισμός,  στην αρχαιοκεντρική ή στην ελληνοχριστιανική του μορφή δέχτηκαν την ανελέητη  κριτική του. Αλλά και έναντι της αριστεράς επιτέθηκε σκληρά. Κατέληξε ότι αστική τάξη με την μορφή που την γνωρίσαμε στην  Δυτική Ευρώπη, δεν συγκροτήθηκε στην Ελλάδα. Μόνο στις παροικίες αναφύεται ένα υβρίδιο αστικής τάξης με εξαρτημένα όμως χαρακτηριστικά, ενώ ο «λαός» όπως και τα αιτήματα της αριστεράς για αυτοπραγμάτωση χρησιμοποιούνται για την μεταμοντέρνα εκποίηση της χώρας. Το εντυπωσιακό είναι με ότι αυτές τις προκείμενες, ο Κονδύλης , θα διατυπώσει ορθολογικά, δίχως αξιακές, ιδεολογικές και μεταφυσικές εμμονές έναν λόγο,  εξαιρετικής διαύγειας  και  πατριωτικής κατεύθυνσης, που θα του χαρίσει κατά την διάκρισή του, τους νέους «φίλους» και τους νέους «εχθρούς».